1.Gün
Güney kapısından Mordheim'a girmek tahminimden kolay oldu. Şehrin hala ayakta kalmayı başarmış duvarlarının içine girip çıkan çok sayıda kişi var. Ancak hiçbiri bir amaç, bir hedef, bir vizyon ile orada değildi. Etrafındaki takipçileri görenler önümüzden çekildiler. Mordheim'ın kirli, dağılmış ve gölgelerle dolu sokaklarındaki en saygı ve seviyeli korku uyandıran ben ve takipçilerim sakince rüyalarıma giren yere doğru yürümeye başladık.
Hayatımın en güzel anlarını yaşıyordum. Daha birkaç yıl öncesine kadar ne yapacağımı bilmeden yürüdüğüm yollardan, bir amaç ve emin adımlarla ilerliyorduk. Bu yürüyüş çok uzun sürmeden kesildi.
Nereden geldiği belli olmayan, zırhlı bir Breton şövalyesini andıran bir insan üzerimize doğru etrafındaki yaratıklarıyla koşmaya başladılar. Yanımdaki içlerinde varlığın en temel varlıklarını taşıyan güzel ödüllendirilmiş, possessed kardeşlerim gibi güzel değil çirkin ölüm kokan yaratıklar.
Önden güçlerini denemek için fedailerimden bir tanesini gönderdim. Bu yaratık ve ölü köpekleri onu anında indirince, possessed kardeşlerimi üstüne saldım. Saldırılarına karşı kendini iyi koruduğunu fark ettim. Bir kardeşimizde kılıç hareketleri arasında yere düştü. Ben de daha Mordheim'a yeni adım atmışken daha fazla risk almamak gerektiğini düşündüm ve şehre başka kapılardan girmeye karar verdim.
